Μοναδική και Ανεκτίμητη

Κάθε φορά που σε φωτογραφίζω χτίζω τη Μούσα μου.

Κάθε φορά.

Τις νύχτες ψιθυρίζω τ’ όνομα σου στην υγρασία των δέντρων κι εσύ βάφεσαι κόκκινη στα απόκρημνα βουνά της άγριας φύσης μου.

Κάθε φορά.

Όπως η ανατολή.

Όπως το ηλιοβασίλεμα.

Όπως τα Ρόδα στον πολύτιμο κήπο μου.

Θ’ αφήσω το πιο έντονο χρώμα μου

στην αγνή σου ψυχή…

Θα σε κάνω δική μου,

πριν σε κλέψει η αποψινή πανσέληνος.

Θα λερώσω κάθε σου σκέψη με ροδοπέταλα…

Και θα σφίξω στα δάχτυλα μου

τον αμέθυστο πόθο σου…

-Απαρνήσου!

Αγαπημένε…

Όλες τις μάσκες της μοναξιάς σου.

Κι έλα να με βρεις.

Μισάνοιχτα θα είναι τα χείλη μου
να περιμένω ως ευλογία το φιλί σου…

-Απαρνήσου!

Μόνο για μια φορά…
Κι έλα.

Ως ιερό βιβλίο σε απόκοσμη Γη…

Σ΄αγαπώ, του είπε.

Κι αν δεν υπάρχεις,
δεν υπάρχει κι ο Έρωτας.

Μύρισε τότε το άρωμα της στο λαιμό,
καθώς έσμιξε την ανάσα του στ’ αυτί της:

«Μοναδική και Ανεκτίμητη…»