Έλα

Έλα πάλι απόψε, να αθωώσουμε,
τον χειρότερο εαυτό μας.
Να ντύσουμε φτηνά, τα σ’ αγαπώ,
με χείλη ψεύτικα.

Να κατακτήσουμε μια θέση απελπισίας,
στην ανεκδήλωτη απουσία.
Και με μανία να γευτούμε τη λαγνεία,
της ενσώματης φθοράς.

Έλα…

Να γίνουμε χειρότεροι
απ’ τα αμείλικτα ένστικτα μας.
Ν’ αφήσουμε υποσχέσεις χάρτινες
να μας χτυπήσουν στο λαιμό.

‘Ελα…

Και μη σκεφτείς τις συνέπειες
των αμαρτιών μας,
το πρόσωπο πάνω στη μάσκα μας,
την λιωμένη συνείδηση της παρακμής μας.

Έλα…

Για μια αβέβαιη νύχτα θαυμασμού.
Να τερματίσουμε τον έρωτα στα φώτα του.
Να μουτζουρώσουμε τ‘ αστέρια στο πρόσωπο μας.
Και μέτρα μια μάχη στη φυγή.

‘Ελα και φύγε.

Να γίνεις ανεκπλήρωτος, να γίνω προσμονή.
Να τσαλακώσουμε τον κόσμο μας στην θλίψη,
να ξεγελάσουμε τον πάγο στη φωτιά.

‘Ελα…

Γιατί αν δεν έρθεις Εσύ, κανείς καρπός
δε θα φτιαχτεί, ως απαγορευμένος…