Είναι φορές που με κατακλύζει το άρωμα σου.
Που παρακολουθώ τις φλέβες στα χέρια σου,
ως αιχμάλωτη ηδονή…
Ίσως να πόθησα κι εγώ, μικρά σημάδια
στο λαιμό σου…
Λίγο πριν το πάθος, με κάνει
απροστάτευτη…
Προσπαθώ.
Αυτοκαταστροφικά.
Ανέλπιδα.
Άχρωμα.
Να μείνω ασαγήνευτη, άσπιλη, αμέτοχη.
Εγκρατής.
Στο αδιαφανές χειριστικό μυαλό σου…
Τις μέρες, θανάσιμοι Εχθροί.
Τις νύχτες, άσπλαχνοι Εραστές.
Στο Λευκό σου πουκάμισο πλημμυρίζει
η Μαύρη μου θλίψη.
Στην ψυχή σου διαβάζω με δέος το θάνατο.
Στην καρδιά μου ενέπνευσες τη ζωή και τον άνεμο.
Έρωτας… Από πάντα.
Απαγορευμένος… Από τώρα.
-
Follow
Ακολουθείτε
Already have a WordPress.com account? Log in now.
Poetic Rose 
Ακούω τον παλμό της Νύχτας στα λόγια σου. Αναβοσβήνει η ύπαρξη του κόσμου, τ’ άστρα, στον κάθε χτύπο.. Αναβοσβήνει η καρδιά μου καθώς διαβάζω με την αφή της καρδιάς, λέξη τη λέξη, το ρόδο της ψυχής σου. Τα μισάνοιχτα πέταλά του έτοιμα ν’ ανθίσουν χάραμα, ή χάος. Ούτε η Νύχτα η ίδια γνωρίζει καθώς και τα δυο, εξίσου παιδιά της, μεγαλώνουν στα σπλάχνα της.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ταξιδεύεις πάντα όμορφα τις λέξεις. Σε ευχαριστώ για το πέρασμα σου…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πόσες αντιθέσεις κρύβει και αυτό σου το έξοχο ποίημα. Πόσες αντιφάσεις. Και συνάμα πόσες συνθέσεις στο βωμό του πόθου. Την καλησπέρα μου.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ο πόθος και το πάθος να διαφέρουν σ’ ένα γράμμα…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο