Την αμαρτία στο πρόσωπό σου

Προσπάθησα να ψηλαφίσω,
την αμαρτία στο πρόσωπό σου.
Να σ’ αγαπήσω πανοραμικά,
περισσότερο απ’ τον εαυτό σου.

Προσπάθησα.

Και τελικά, υπέκυψα να σ’ αγνοήσω…

Ο μανδύας σου, οραματίζεται τους προσκυνητές του.
Στον τερματικό σταθμό της έμπνευσης σου,
ανάμεσα σε χιλιάδες μάτια,
είμαι η μόνη απόδειξη των ενοχών σου.

Εσύ.

Ο πρεσβευτής της αναπαραγωγής μου.
Ξέρω. Αναζητάς το άλλοθι των συνειρμών σου,
λίγο περισσότερο απ’ τη συνείδησή σου…

Μια μέρα, θα αντικρίσεις τον εαυτό σου.
Και μια νύχτα, θα σε δικάσουν οι ατσάλινες
μάσκες σου. Σ’ έναν κόσμο παροδικό,
έγινες η μόνιμη ψευδαίσθησή σου…

Εγώ, η μεγαλύτερη αιχμάλωτη
στην ανεξίτηλη παράνοιά σου.
Κι εσύ, η πιο απατηλή μάχη
όλων των εποχών σου…

Σε ζωγραφίζω βέβηλα, γιατί μου είναι
αδύνατον να σε λατρέψω…
Όταν υποδύεσαι τον πιο ζοφερό
και ανοργασμικό, ξενιστή του εγωισμού σου…