1930.
Σε πρόσεξα. Από την πρώτη στιγμή.
Η αρμονία της ομορφιάς σου,
ανταγωνίζονταν το σκοτάδι του βλέμματος σου.
Μπορούσα να αισθανθώ την ανάσα σου,
στην πλεκτή μου μπλούζα.
Τα δάχτυλα σου, άγγιζαν το ρόδο στα χείλη μου.
Με κρατούσες απ’ τη μέση και ήμουν η ντάμα του καβαλιέρου μου.
Αφουγκραζόμουν τους χτύπους της καρδιάς σου καθώς τα ροδοπέταλα μου
κυλούσαν με λαχτάρα στην απουσία του χρώματος σου.
Πόσο πόθησα το δέρμα σου μέσα απ’ το μαύρο περίβλημα των γαντιών σου.
Και ξαφνικά!!!
Πρόσεξα τον χρόνο στον καρπό σου,
τους χρυσούς λεπτοδείκτες της αγωνίας μου…
Όταν κτητικά και απόλυτα μπήκες στα σωθικά μου
και συγκλόνισες την ασχημάτιστη ψυχή μου.
Με βάφτισες Έρωτα, και με μετέφερες στο χώρο και στο χρόνο.
Και τότε κατάλαβα…
Οι Ιοσφόροι!
Πρέπει να φύγω, πρέπει να φύγω, πρέπει να φύγω!
Τα χέρια σου ως κλαδιά συγκρατούσαν το λευκό φόρεμα μου.
Γύρω μου σφραγισμένες πύλες. Γύρω μου κόκκινα ρόδα ανθισμένα.
Παγιδευμένη σε κήπο με λουλούδια ξένα.
Ήχησε βραχνά και μελωδικά η φωνή σου στο αυτί μου:
«Σύντομα…
Πολύ σύντομα…
Δική μου».
Η μουσική σταμάτησε, οι φωνές σίγησαν,
το φως κρύφτηκε κι έτσι σωριάστηκα στο πάτωμα.
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, είχα ξεχάσει τον κόσμο που υπήρχα.
Κοιμόμουν μαγεμένη λίγο πριν το 2022.
Οι πίνακες ζωγραφικής.
Ο άντρας.
Το δωμάτιο.
Γνώριζα τα πάντα χωρίς να ρωτήσω τίποτα.
Σηκώθηκα, κοίταξα τον καθρέφτη.
Ποια είμαι;
Στο κομοδίνο υπήρχε ένα γράμμα:
Είσαι η Poetic Rose.
Σου αρέσει να γράφεις ποιήματα.
Αποπνέω τις λέξεις στα δάχτυλα σου.
Τα μαλλιά σου είναι ηλιόλουστα.
Τα μάτια σου αιώνια.
Όταν γίνεσαι δική μου με μισείς.
Όταν δραπετεύεις, με λατρεύεις.
Θα νιώσεις αλλόκοτα.
Ταξιδεύεις στον χρόνο.
Το σάρκινο περίβλημα σου είναι η ολογραμμική ψευδαίσθηση
της απουσίας μου…
Ανήκεις στον κόσμο μου.
Στο λαιμό σου φοράς ένα κόσμημα.
Στην ψυχή σου φοράς την αλήθεια.
Ένα τριαντάφυλλο.
Μπορώ να σε βλέπω και να με βλέπεις.
Να μυρίζω το άρωμα σου και να φυτρώνεις,
ως αμαρτία στο χώμα μου.
Στον κόσμο συμβαίνει ο κόσμος.
Θα φοράς μάσκα και θα κρύβεις το σώμα σου.
Θα φοράς ρούχα και θα αποκαλύπτεις το πρόσωπο σου.
Μόνο εγώ και μόνο εμείς.
Σε ποθώ.
Ως ειμαρμένη.
Ως προφητεία.
Ως μούσα.
Ως ροδάνθιστη οπτασία στον ανδρισμό μου.
Εσύ…
Το θηλυκό γένος της Αγάπης.
Εγώ…
Το αρσενικό γένος του Έρωτα.
Αναζήτησε με…
Ετικέτα: Χριστούγεννα
Διαφορετικά
Έξω ερημιά. Μέσα ευτυχία.
Πέρασες τα δάχτυλα σου απ’ τα μαλλιά μου καθώς οι χτύποι της ψυχής μου πάλευαν με το αίμα της καρδιάς στο στήθος μου.
Σ’ αγαπώ κορίτσι μου.
Τον κοίταξα βαθιά…
-Έχεις όλες τις κτητικές αντωνυμίες που λατρεύω.
Νιώθω μόνη στον κόσμο που με γέννησε…
Χαμογέλασες, τόσο ανέγγιχτα..
– Μέσα στις σκέψεις και τις φαντασιώσεις μου, αγγίζω την γυναίκα που λαχτάρησα… Όνειρο μου. Μια μέρα θ’αποδομήσω την θλίψη σου και θα την κάνω δική μου.
Έστρεψα το βλέμμα μου αλλού.
-Φοβάμαι το αύριο. Φοβάμαι για μας.
-Μπορώ να σε προστατέψω. Να σε κρύψω στο πιο λευκό μου πουκάμισο.
Να δεχτώ τις σφαίρες του σκοταδιού σου.
Κοίταξα το ρολόι μου.
Πρέπει να φύγω.
Μ’ έσφιξες. Στο μπράτσο. Δυνατά.
Ένιωσα την ζεστασιά της αύρας σου στο μάγουλο μου.
– Πες μου. Που πάνε τα συναισθήματα όταν αποχωρίζονται τον δημιουργό τους;
Έκλεισα την πόρτα πίσω μου.
Να γίνω ένα.
Με την αγάπη.
Με την λύπη.
Με την χαρά.
Με τον κόσμο.
Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι διαφορετικά.