Τα πάντα

Το φιλί του ήταν άγριο. Επίμονο.
Έγδερνε κάθε φορά το δέρμα της στα χείλη του.

Το φιλί της ήταν βαθύ. Αισθησιακό.
Ρουφούσε την ψυχή του στην ανάσα της.

Δεν έμοιαζε με τους άλλους.

Τα μάτια του…
Είχαν τις αποχρώσεις των στεναγμών.

Τα χέρια του…
Λεηλατούσαν κτητικά τα πολύχρωμα σχέδια στο φόρεμα της.

Του άρεσε να την ντύνει με πίνακες ζωγραφικής.
Του άρεσε να την κατακτά στο αχανές σκότος των βελούδινων
επιθυμιών του…

Τόσο απαγορευμένος όταν δάγκωνε τις επιθυμίες στις κρυφές ρωγμές
του υποσυνείδητου της…

Τόσο ποθητή όταν τα ρούχα της αλυχτούσαν στις πιο πρόστυχες
πλευρές της νοημοσύνης του…

Εκείνος δεν έμοιαζε με κανέναν. Ήταν ο μάγος που αιχμαλώτιζε
την ψυχή της…

Ήταν ο πειρασμός στην ολοκέντητη κόλαση της…

Της μιλούσε κάθε μέρα…
Μαζί του δεν ένιωθε μόνη. Μαζί του ένιωθε ζωντανή και ανεξίτηλη…

Της έδινε ακόρεστα την απόλυτη προσοχή του. Κι όταν σώπαινε, φώτιζε τους μεταμεσονύχτιους οργασμούς της…

Εκείνος ήταν Φως.
Εκείνη Σκιά.

Και όταν ενώθηκαν…
Γέννησαν τα Πάντα.