Εσένα

Ποίηση

Τα χείλη της είχαν το χρώμα των στοχασμών.
Της άρεσε να προκαλεί με το άγγιγμα των ρόδων.
Να μυρίζει τη σάρκα τους…
Να βυθίζεται στους σπασμούς τους.

Της άρεσε.
Όπως κι εσύ.

Οι αποτυπώσεις της είχαν τη μνήμη της ανεξίτηλης άνοιξης
που κάνει έρωτα στον ασπρόμαυρο άγριο χειμώνα.
Οι οπτικές της έκλεβαν τις μορφές σου.
Μέσα από κάθε πίνακα ζωγραφικής.
Οι φωτογραφίες της ήταν πλασμένες απ’ τα μάτια σου.

Καμιά φορά… Έσταζε βροχή.
Καμιά φορά… Έσταζε φωτιά.
Καμιά φορά… Έσταζε θλίψη.
Καμιά φορά… Έσταζε αίμα.

Μα κάθε φορά…
Εσένα.

3 σκέψεις σχετικά με το “Εσένα”

Σχολιάστε