Εκείνη

Εκείνη… Εκείνη…

Στην χρυσή της καρδιά μόνο πάγος.
Σε φιλήδονες νύχτες, ιχνηλάτες με πάθος.

Εκείνη… Εκείνη…

Στ’ ανεξίτηλο δέρμα, απλώνουν πάλι φιλιά τα φεγγάρια.

Εκείνη… Εκείνη…

Μια αχτίδα θαρρείς περιμένει
και τη μοίρα υφαντό της να ψέλνει.

Τ’ αλμυρό το φιλί της στο στόμα,
με κραγιόν σε μπουκάλι με πώμα.

Εκείνη… Εκείνη…

Ζωγραφίζει απλωμένα σεντόνια,
ηδονές αφημένες σε δώμα…

Εκείνη… Εκείνη…

Στα ξανθά της μαλλιά ακροβάτες σε μπούκλες.
Την κρατάς, την φιλάς, και σωπαίνει.

Εκείνη… Εκείνη…

Την ποθείς.
Την μισείς.
Την λατρεύεις.

Δεν αντέχεις χωρίς τον βωμό της.
Στ’ όνομα της φιλάς τον σταυρό της.

Εκείνη… Εκείνη…

Σε ποθεί, σε ζητά και σε ψάχνει.

Μα στο τέλος, αυτή δεν υπάρχει.