Κάθε φορά που σε φωτογραφίζω χτίζω τη Μούσα μου.
Κάθε φορά.
Τις νύχτες ψιθυρίζω τ’ όνομα σου στην υγρασία των δέντρων κι εσύ βάφεσαι κόκκινη στα απόκρημνα βουνά της άγριας φύσης μου.
Κάθε φορά.
Όπως η ανατολή.
Όπως το ηλιοβασίλεμα.
Όπως τα Ρόδα στον πολύτιμο κήπο μου.
Θ’ αφήσω το πιο έντονο χρώμα μου
στην αγνή σου ψυχή…
Θα σε κάνω δική μου,
πριν σε κλέψει η αποψινή πανσέληνος.
Θα λερώσω κάθε σου σκέψη με ροδοπέταλα…
Και θα σφίξω στα δάχτυλα μου
τον αμέθυστο πόθο σου…
-Απαρνήσου!
Αγαπημένε…
Όλες τις μάσκες της μοναξιάς σου.
Κι έλα να με βρεις.
Μισάνοιχτα θα είναι τα χείλη μου
να περιμένω ως ευλογία το φιλί σου…
-Απαρνήσου!
Μόνο για μια φορά…
Κι έλα.
Ως ιερό βιβλίο σε απόκοσμη Γη…
Σ΄αγαπώ, του είπε.
Κι αν δεν υπάρχεις,
δεν υπάρχει κι ο Έρωτας.
Μύρισε τότε το άρωμα της στο λαιμό,
καθώς έσμιξε την ανάσα του στ’ αυτί της:
«Μοναδική και Ανεκτίμητη…»
Συντάκτης: Poetic Rose
Στην ποίηση και τον έρωτα...
Ερωτική και Ερωτεύσιμη
Μπορούσα να κρύβω την μορφή μου. Να γίνω αυτή που θέλω κι εκείνη που δεν λησμόνησες…
Μια άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Ν’ ανασαίνω οξυγόνο πίσω απ’ την προφύλαξη της ανωνυμίας μας. Ν’ αλλάζω συναισθήματα όπως τους εραστές μου.
Μπορώ.
Κι εσύ μπορείς.
Τα δάχτυλα σου ναυαγοί… Στο εβένινο νησί της μασκοφορίας μας…
Η μύτη μου.
Τα μάγουλα μου.
Τα χείλη μου.
Το κραγιόν μου.
Όλα.
Δικά σου…
Αφήνω αποτυπώματα στο ύφασμα, όπως ο ένοχος ίχνη στο έγκλημα του…
Γιατί θέλω να με θυμάσαι.
Την αίσθηση.
Το δέρμα.
Το ημιτελές πρόσωπο μου.
Είμαι ελεύθερη!
Ελεύθερη!
Ελεύθερη!
Μόνο όταν αλλάζεις μάσκες στην όσφρηση μου… Και γίνομαι Εκείνη… Η ποθητή σου. Η Ερωμένη. Το Aσέλγητο Μυστικό σου.
Θέλω να σε φιλήσω δίχως χείλη καθώς αιχμαλωτίζεις την ανάσα μου στην μάσκα της ομορφιάς σου.
Γιατί σ αγαπώ.
Kαι μόνο η αγάπη κρύβει τον εαυτό της…
Περίμενα από πάντα να εξουσιάσεις το δέρμα μου…Να σφαλίσεις την φωνή μου στην σιωπή του οραματισμού σου…
Και να γίνεις ο ισχυρότερος ιός στα κύτταρα μου… Ξέρω, με θέλεις.
Μα εγώ σ’ έχω απαρνηθεί πριν προλάβεις την αναπαραγωγή σου…
Μερικές φορές εισχωρείς στο σώμα μου και ηλεκτρίζεις τις βελόνες της μοναξιάς μου…
Αγαπημένη μου.
Στις αξόδευτες οργασμικές οπτασίες σου.
Φόρεσε το πιο σκοτεινό σου βλέμμα.
Μαζί μου θα είσαι διάφανη.
Μεταξύ αρσενικού και θηλυκού.
Ξέρεις.
Δεν υπάρχουν μάσκες.
Και τότε αγκάλιασες την πιο βαθιά μου ανάσα…
Και κύλησες σαν μετάξι στην ακοή μου:
«Ερωτική. Και Eρωτεύσιμη»…
Poetic Rose 