Εκείνη… Εκείνη…
Στην χρυσή της καρδιά μόνο πάγος.
Σε φιλήδονες νύχτες, ιχνηλάτες με πάθος.
Εκείνη… Εκείνη…
Στ’ ανεξίτηλο δέρμα, απλώνουν πάλι φιλιά τα φεγγάρια.
Εκείνη… Εκείνη…
Μια αχτίδα θαρρείς περιμένει
και τη μοίρα υφαντό της να ψέλνει.
Τ’ αλμυρό το φιλί της στο στόμα,
με κραγιόν σε μπουκάλι με πώμα.
Εκείνη… Εκείνη…
Ζωγραφίζει απλωμένα σεντόνια,
ηδονές αφημένες σε δώμα…
Εκείνη… Εκείνη…
Στα ξανθά της μαλλιά ακροβάτες σε μπούκλες.
Την κρατάς, την φιλάς, και σωπαίνει.
Εκείνη… Εκείνη…
Την ποθείς.
Την μισείς.
Την λατρεύεις.
Δεν αντέχεις χωρίς τον βωμό της.
Στ’ όνομα της φιλάς τον σταυρό της.
Εκείνη… Εκείνη…
Σε ποθεί, σε ζητά και σε ψάχνει.
Μα στο τέλος, αυτή δεν υπάρχει.
Ετικέτα: έρωτας
Η Ειμαρμένη της Αμαρτίας σου
Κι αυτό το βράδυ μελωδώ για την Αγάπη και τον Έρωτα…
Ως πορφυρό μετάξι.
Ως οπτασία.
Ως απαγορευμένη φαντασίωση της προστακτικής σου…
Γιατί είμαι Γυναίκα.
Και είσαι Άντρας.
Και πάντα θα με συγκλονίζει η σύλληψη του Θεού
στην απόλυτη εκδοχή σου.
Πως μπορώ ν’ αντισταθώ στο σύμβολο
των κυκλικών επιθυμιών μου;
Ανεπιστρεπτί τα χείλη σου σφαλίζουν τα δικά μου,
καθώς εξανεμίζονται οι καρδιές μας σε λωτό.
Αισθάνομαι την αλχημεία σου να με κόβει,
στον πιο καταιγιστικό ενδοιασμό μου.
Εσύ…
Ο εμπνευστής των ανεξιχνίαστων λογισμών μου στο χαρτί.
Εσύ…
Ο γητευτής που σκιαγραφεί το δέρμα μου στα γλυπτά σου.
Αγαπημένε, ο ομορφότερος των ποιητών
και ο αρχαιότερος των αρχοντικών.
Εσύ…
Η ανεξίτηλη προφητεία των στεναγμών μου.
Και μόνο εγώ…
Η Ειμαρμένη της Αμαρτίας σου.
Για πάντα
Θυμάσαι;
Ακροπατούσαμε στην νιότη και την ωριμότητα. Στη στιγμή και τον χρόνο. Το φθινοπωρινό φόρεμα μου, ανέγγιχτο στην ντουλάπα με το άρωμα σου. Εκεί όπου κρύβαμε τις μυστικές συναντήσεις μας. Σ’ εκείνη την μικρή παμπ με την λονδρέζικη προφορά και τον σκονισμένο ουράνιο θόλο.
«Πόση ομορφιά κρύβουν τα μάτια ενός άντρα όταν ντύνουν κατάσαρκα τις επιθυμίες μιας γυναίκας;»
Την καθήλωσε.
Την κατέκτησε.
Την δημιούργησε.
Και την σκόρπισε.
Τα χέρια της οδηγούσαν τα χρώματα πάνω στον καμβά του κι οι πίνακες του αποτύπωναν περίτεχνα τις αινιγματικές ιαχές της…
«Είναι η τέχνη πιο ερωτεύσιμη από μια γυναίκα ή η γυναίκα είναι ο έρωτας της τέχνης;»
«Δεν περιμένω απαντήσεις», του είπε κι εκείνος ρούφηξε την ανάσα της, στα πέπλα του. Την μορφή της, στη σκιά του. Το άγγιγμα της, στο σώμα του. Κι όταν την άφησε απ’ τα χέρια του, ελευθερώθηκε.
Για να ζήσει. Για πάντα…
Ερωτική και Ερωτεύσιμη
Μπορούσα να κρύβω την μορφή μου. Να γίνω αυτή που θέλω κι εκείνη που δεν λησμόνησες…
Μια άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Ν’ ανασαίνω οξυγόνο πίσω απ’ την προφύλαξη της ανωνυμίας μας. Ν’ αλλάζω συναισθήματα όπως τους εραστές μου.
Μπορώ.
Κι εσύ μπορείς.
Τα δάχτυλα σου ναυαγοί… Στο εβένινο νησί της μασκοφορίας μας…
Η μύτη μου.
Τα μάγουλα μου.
Τα χείλη μου.
Το κραγιόν μου.
Όλα.
Δικά σου…
Αφήνω αποτυπώματα στο ύφασμα, όπως ο ένοχος ίχνη στο έγκλημα του…
Γιατί θέλω να με θυμάσαι.
Την αίσθηση.
Το δέρμα.
Το ημιτελές πρόσωπο μου.
Είμαι ελεύθερη!
Ελεύθερη!
Ελεύθερη!
Μόνο όταν αλλάζεις μάσκες στην όσφρηση μου… Και γίνομαι Εκείνη… Η ποθητή σου. Η Ερωμένη. Το Aσέλγητο Μυστικό σου.
Θέλω να σε φιλήσω δίχως χείλη καθώς αιχμαλωτίζεις την ανάσα μου στην μάσκα της ομορφιάς σου.
Γιατί σ αγαπώ.
Kαι μόνο η αγάπη κρύβει τον εαυτό της…
Περίμενα από πάντα να εξουσιάσεις το δέρμα μου…Να σφαλίσεις την φωνή μου στην σιωπή του οραματισμού σου…
Και να γίνεις ο ισχυρότερος ιός στα κύτταρα μου… Ξέρω, με θέλεις.
Μα εγώ σ’ έχω απαρνηθεί πριν προλάβεις την αναπαραγωγή σου…
Μερικές φορές εισχωρείς στο σώμα μου και ηλεκτρίζεις τις βελόνες της μοναξιάς μου…
Αγαπημένη μου.
Στις αξόδευτες οργασμικές οπτασίες σου.
Φόρεσε το πιο σκοτεινό σου βλέμμα.
Μαζί μου θα είσαι διάφανη.
Μεταξύ αρσενικού και θηλυκού.
Ξέρεις.
Δεν υπάρχουν μάσκες.
Και τότε αγκάλιασες την πιο βαθιά μου ανάσα…
Και κύλησες σαν μετάξι στην ακοή μου:
«Ερωτική. Και Eρωτεύσιμη»…
Poetic Rose 